บทเรียนจากพ่อ...... เมื่อคุณย่าจากไป

            "แม่" คือ บุคคลสำคัญของลูกทุกคน คอยดูแลลูกตั้งแต่เล็กจนโต ลูกที่กตัญญูจึงคอยดูแลเลี้ยงดูแม่ในยามแก่เฒ่า อยู่กับลูกหลานในบ้าน ซึ่งแม่ที่เคยดูแลสั่งสอนเรามาตลอดแล้ว ยังได้ดูแล เลี้ยงหลาน สั่งสอนหลานอีกด้วย

            หลานหลายคน รักและผูกพันกับ คุณย่า (แม่ของพ่อ) อย่างมาก วันเวลาที่ผ่านไปนานวัน ความรัก ความผูกพันยิ่งมากขึ้น หลานบางคนติืดย่า มากกว่าติดพ่อ แม่เสียอีก

            วันเวลาผ่านไป เมื่อหลานเติบโตขึ้น แต่สุขภาพของคุณย่ากลับทรุึดลง มีอาการป่วยไข้บ่อยขึ้น สังขารร่วงโรยไปตามกาลเวลา จนถึงขั้นเข้าไปรักษาตัวในโรงพยาบาล นายบอนมีโอกาสได้เห็นครอบครัวหนึ่ง ที่คุณพ่อ (ลูกชายคนโปรดของแม่) มาดูแล นอนเฝ้าคุึณย่าใน โรงพยาบาล

            เมื่อคุณย่าอาการทรุดลงเรื่อยๆ คุณพ่อใจคอไม่ดี ส่วนลูกๆก็เศร้า ไม่อยากให้คุณย่าจากไป  อยากให้คุณย่าอยู่จนถึงวันที่เธอเรียนจบ อยากให้คุณย่าเห็นความสำเร็จของเธอ

            ในท่ามกลางความเศร้าโศก พ่อ แม่ก็พยายามปลอบใจลูก อีกมุมหนึ่ง ก็เหมือนเป็นการปลอบใจตัวเองไปด้วย จังหวะหนึ่ง ลูกแอบเห็นคุณพ่ออยู่กับุคณย่าในห้อง เห็นคุณพ่อฟุบหน้าลงที่ข้างเตียง เหมือนกำลังร้องไห้ที่ข้างๆคุณย่า



            คุณหมอบอกว่า ให้ทำใจ เพราะอาการป่วยที่เป็นอยู่นี้ เป็นระยะสุดท้ายของชีวิตแล้ว เหลือเวลาน้อยลงทุกที ..เมื่อลูกสาวอีกคนรู้ข่าว ก็รีบเดินทางกลับมาเยี่ยมคุณย่าที่โรงพยาบาล เมื่ออยู่ักันพร้อมหน้า เฝ้าดูอาการของคุณย่าไม่นาน คุณย่าก็จากไป ในขณะที่พ่อ แม่ ลูกกำลังกุมมือคุณย่าอยู่

            แม่ ลูก ต่างพากันร้องไห้ปานขาดใจ เพราะแต่ละคนต่างผูกพันกับคุณย่ามากเหลือเกิน ส่วนผู้เป็นพ่อ กลับนิ่งและคอยปลอบโยน และพูดถึงการจัดงานศพให้ดีที่สุด

            ในระหว่างการจัดงานศพ นายบอนมีโอกาสได้ไปร่วมงานนั้น เห็นคุณพ่อของเพื่อนยุ่งกับการเดินต้อนรับแขก ดูแลส่วนต่างๆของงานอยู่ตลอดเวลา เห็นแล้วเหนื่อยแทน จนมาถึงช่วงสุดท้ายของงาน ในช่วงที่จะจุดไฟบนเมรุ คุณพ่อยืนหน้าแดงก่ำเหมือนกำลังจะร้องไห้ออกมา ส่วนแม่ ลูก ที่ยืนอยู่ข้างๆ มองหน้าพ่อ แล้วต่างปล่อยโฮ ร้องไห้ออกมาปานจะขาดใจตรงนั้น

            พ่อนิ่งอยู่ครู่ใหญ่  ก่อนที่จะโอบกอดทั้งแม่และลูก แล้วยืนมองภาพตรงหน้า ภาพควันไฟสีดำที่พวงพุ่งออกมาจากปล่องควันของเมรุเผาศพ ผู้เ็ป็นพ่อคอยปลอบ คอยเอาผ้าซับน้ำตาของคนในครอบครัว ในขณะที่ทั้งแม่้และลูก ต่างร้องไห้ไม่หยุด



            ถึงแม้คนเป็นพ่อจะไม่ร้องไห้ แต่คงร้องไห้อยู่ข้างใน มองเ็ห็นน้ำตาของลูก และเมียที่ไหลจนเืปื้อนมือ เปื้อนไหล่ของพ่อ น้ำตานั้นได้ซึมซับความรู้สึกสูญเสีย เศร้าโศกของคนในครอบครัวเป็นอย่างดี



            แต่มือของพ่อที่โอบกอด เมียและลูก  เป็นการถ่ายทอดความเข้มแข็ง ความอบอุ่น และการเป็นหลักของครอบครัว ที่ชีวิตของผู้ที่ยังอยู่ จะต้องยืนหยัดต่อไป แม้ในใจของผู้เ็ป็นพ่อ กำลังร่ำร้องเศร้าโศกเสียใจไม่ต่างกับลูก เมียในอ้อมกอด ก็ตาม

Related Posts by Categories

Widget by Hoctro | Jack Book