...ในมุมของความรัก
...วันวาน เธอถามบ่อยๆว่า รักมั้ย ... ฉันไม่เบื่อที่จะตอบ แต่เธอกลับรู้สึกเกรงใจที่จะถาม...
....เมื่อเรารู้จักกันมากขึ้น เธอเล่าปัญหาในชีวิตหลายอย่างให้ฟัง ฉันแสดงความเห็นไปบางอย่าง เธอบอกว่า ปัญหามันมากกว่านั้น...
...นานครั้ง เธอถึงจะเอ่ยปากระบายความอึดอัดสักครั้ง ถ้าไม่เหลืออดจริงๆ...
เธอเติบโตด้วยการพึ่งตัวเอง ทำงานในแบบของเธอ เหนื่อย ก็เรื่องของเธอเอง ไม่คิดพึ่งใคร....
....เธอบอกว่า รักในหลวง ศึกษา ค้นคว้า เรื่องของพระองค์ท่าน แต่บางเรื่อง เธอก็มองข้ามไป....
....เธอมีความมั่นใจสูง ทำทุกอย่างด้วยตัวเอง เพื่อคนอื่น แต่เธออาจลืม.... ลืมทำให้คนที่เธอห่วงใย เข้มแข็งเหมือนเธอเอง....
....เธออาจจะหงุดหงิดที่ฉันบ่นอะไรอีก บ่นแนวปรัชญาชีวิตอีกแล้ว.... แล้วก็มาช่วยแก้ปัญหาอะไรให้เธอไม่ได้..... แล้วเธอบอกทุกปัญหาในใจของเธอหรือยัง...
....เธอเริ่มเกรงใจที่จะบอกฉัน
....หรือคิดว่า บอกไปก็เหมือนผายลม ช่วยอะไรไม่ได้...
...แล้วเธอจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนล่ะ...
....เมื่อไม่บอก จนฉันต้องหาทางเคาะออกจากเธอเอง....
...เธอจึงค่อยๆบอกออกมา...
....ก่อนจะตัดสินล่วงหน้า ฉันก็คงมีคำตอบแนวปรัชญาชีวิตตามเคย...
....ฉันสังเกตเห็นหลายอย่าง... ถ้ามองในสายตา "ผู้ประกอบการ" เธอมีความสามารถหลายอย่างที่ทำได้ดี "มองในสายตานักบริหาร" สิ่งที่เธอมีอยู่ ทำให้เธอเป็นเจ้าของกิจการในแบบของเธอ และดูแลคนที่เธอห่วงใยได้ และมีเวลามากขึ้น....
....วันนี้เธออาจจะยังไม่เห็น เหมือนกับที่เธอบอกว่า ฉัน มีชีวิตพอเพียงในแบบที่เห็น ...
....ฉันว่า เธอยังมองข้อมูลของในหลวงเหมือนคนทั่วไป คำว่าพอเพียงของในหลวง มันมีความหมายมากกว่านั้น และสิ่งที่เธอเห็นฉันเป็น ไม่ใช่พอเพียง รูปแบบนั้นคือ "พออยู่พอกิน"...
...ฉันไม่คิดว่า เธอดูแลยาก แต่ฉันอยากเข้าใจเธอในทุกช่วงเวลามากกว่า ไม่ว่มจะสุขหรือทุกข์ฉันไม่เคยเบื่อที่จะฟัง แต่เธอไม่อยากเล่ามากกว่า....
.... เธอคงเห็นภาพ ความอบอุ่นของคนที่บ้านฉันแล้ว เธออยากเจอแบบนั้น...
.....แต่ต้องเริ่มที่ความคิดก่อนนะ.....
....ปัญหา ไม่ได้มีไว้ให้แบกคนเดียวนะ....
วันพุธที่ 15 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2555
มือที่กุมไว้ กับสิ่งที่เธอมองไม่เห็น
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น