คนไหว้ อ.บวร ทั้งมหาลัยเลย...เพราะอะไร????รู้มั้ย
วันแรกที่ใช้ชีวิต นักศึกษาป.เอก..เราก็ไปคณะ..แต่ไม่รู้ว่าจะเรียนห้องไหน..ไม่รู้จะไปหาใคร..ไม่รู้จักใคร..แต่รู้ว่ามีศิษย์เก่าเรียนที่ มมส.จำนวนมาก.....เราเดินหาห้องเรียนก็ไม่เจอ ก็เลยไปยืนข้างตึก เพื่อรอเพื่อน...ณ ใต้ตึกมีนักศึกษาเข้าแถวรอเข้าลิฟท์เป็นจำนวนมาก...แต่ละคนที่เดินผ่านเรา ก็ล้วนยกมือไหว้ ใครผ่านมาก็ยกมือไหว้....และเราก็ยิ้มยกมือรับไหว้...ใครมาก็ไหว้ เราก็ยิ้มรับไหว้..น่าสงสัยว่าทำไมเขาไหว้เราอย่างเดียว ไม่มีใครทักทายเราเลย..
..เป็นงงและสงสัย.....
...............เรายืนยิ้มรับไหว้อยู่นาน...จนนักศึกษาขึ้นตึกจนหมด เราจึงมีเวลาสำรวจว่ารอบ ๆ ตัวเรานั้นมีอะไรบ้าง.....ปรากฏว่า...ตรงเรายืนนั้นเป็นพระพุทธรูป...มิน่าหละ..ทุกคนถึงยกมือไหว้..เราเข้าใจผิด นึกว่าไหว้เรา..ที่ไหนได้ ยกมือไหว้พระนี่เอง....เอ้ออออ...งานนี้ โค ตะ ระ อายเลยยยยยยยยยย
อิอิ..อายบักคัก ซางหัวมันเถาะ
31 มกราคมเวลา 23:14 น
นั่นคือเรื่องราวที่แบ่งปันทาง facebook ของ อ.บวร ซึ่งท่านใช้ชื่อใน facebook ว่า Borworn Baanbc ที่บอกเล่าข่าวคราว เรื่องขำๆ คติ ข้อคิดดีๆ และใช้สื่อสารกับลูกศิษย์ ทั้งศิษย์ปัจจุบัน และศิษย์เก่าที่ยังคงแวะเวียนมาติดต่อกับท่านอย่างสม่ำเสมอ
นายบอนก็มีโอกาสได้แวะไปเยี่ยม อ.บวรที่บ้านพัก ที่ บ้านเตาไห โดยไปกับ พงศ์วุฒิชัยนั่นเอง ปีก่อนโน้น ท่านให้สอนการทำบล็อก เพราะพึ่งเริ่มจับคอมพิวเตอร์ และศึกษาเทคโนโลยีใหม่ๆ ตอนนี้ ใช้ facebook ได้คล่องแล้วครับ เขียนบอกเล่า โพสต์รูปต่างๆให้ได้ติดตามอย่างสม่ำเสมอ
ประสบการณ์และมุมมองชีวิตและสรรพสิ่งรอบตัวของอาจารย์ เป็นมุมมองของครู ที่มอบข้อคิด ให้สาระ ใ้ห้สติ มอบให้ศิษย์อยู่เสมอ
ขำ ๆ แก้เครียด..
วันที่อากาศดีมาก ๆ วันนึง..นึกอยากนั่งดูแม่น้ำโขง..เลย บึ่งรถไปมุกดาหาร
ซื้อกล้วยไม้ (เกือบเต็มรถ) ..อารมณ์ดีมาก..เพราะได้ในสิ่งที่่ต้องการ..ขากลับก็เปิด "หมอลำ" เสียงดังปานรถจะระเบิด (ไปคนเดียวไม่ต้องเกรงใจใคร) .. พอมัน มากขึ้น ก็มียกไม้ยกมือฟ้อนบ้าง .. พอรถติดไฟแดง ยิ่งมันใหญ่ ทั้งฟ้อนทั้งร้อง ทั้งดิ้น..โวเว ไปตามเรื่อง..เหลือบเห็นจราจร สามสี่คนตรงไฟแดง..ยืนจ้องเรา..(ไม่สน ไม่ได้ทำผิดกฏหมาย)
.......... พอไฟเขียว เสียดาย ไม่ได้ฟ้อนต่อ..ก็ออกรถ ทั้งขับ ทั้งลำ..
... ไม่นานเราก็สังเกตเห็น ตำรวจขับรถตามมา....สี่ห้าคน..เรานึกว่าเป็นรถนำขบวนของใครซักคน..เราก็ยิ่งเหยียบเพื่อหาที่หลบข้างทาง ยิ่งเหยียบ ตำรวจก็ยิ่งตาม ..
.....และแล้วตำรวจก็ปาดหน้าเรา..และเรียกให้เราหยุด...เราทั้งกลัว ทั้งสูน..มันจะทำอะไร (ขอโทษ คิดไม่สุภาพอย่างนี้จริง ๆ )
........... พอเรากดกระจกลง ตำรวจ ตะเบ๊ะเรา แล้วถามว่า...
"เป็นอะไร มั้ยครับ..มีอะไรให้พวกเราช่วยมั้ย"...ตำรวจถาม
"ช่วยอะไร ผมเป็นอะไร (ไม่มีครับเลยนะ เพราะ สูน)
"ก้อ พวกเรา สังเกตเห็นคุณ ทั้งดิ้น ทั้งร้อง ทั้งโบกมือในรถ พวกเรานึกว่า คุณถูกทำร้าย หรือ ถูกจี้ในรถ" ตำรวจบอกเรา
.......... โอ๋ย....................
... "ไม่หรอกครับ คือ ผม อยาก มวน กะ เลย ฟ้อน ใน รถ หนะ คับ" ...
... โอ๋ย... ข่อย กะ นึก ว่า เจ้า ถืก จี้ .. ติ๊ สั้น ดอก.. โห้ย..ไป ติ๊ สั่น....
............. จากวันนั้น...เป็นต้นมา จะฟ้อน จะลำ ในรถ ก็ดูแล้วดูอีก ว่าจะมีคนเห็นมั้ย...อิ
3 กพ 2555
วันเสาร์ที่ 4 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2555
เรื่องเล่าขำๆจากประสบการณ์ครูของผม อ.บวร ฉายถวิล
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น