บันทึกการเดินทางบนรถ ป.2 บขส.99 สาย กรุงเทพ-นครพนม หมายเลข 26-1596 เมื่อค่ำคืน 13 ก.พ.2554

            หลังเสร็จภารกิจหลายอย่างใน กทม. นายบอนมาถึงหมอชิต 2 ตอน 17.15 น. เดินไปที่ช่องขายตั่ว บขส. รถ 99-999 ถามหารถไปกาฬสินธุ์ คนขายตั๋วกดดูในคอมพิวเตอร์ บอกมีรถเที่ยว 17.30 น. พร้อมจะไปเที่ยวนี้มั้ย "โอเคครับ" แหม ทันใจจริงๆ ซื้อตั๋วปุ๊บ ขึ้นรถปั๊บเลย




            เดินมาขึ้นรถ แม้ว่าจะเดินทางบ่อย แต่ดูหน้าคนขับ พขร.ประจำรถแล้ว รถคันนี้ยังไม่เคยนั่ง ส่งตั๋วให้ พขร ดูตั๋วและพาไปนั่งที่เขาะตามหมายเลข พขร.คนตรวจตั๋วพาไปนั่งที่เบาะ B6 ไม่ใช่ D6 อย่างที่ระบุในตั๋ว จัดให้ผู้ชายนั่งคู่กับผู้ชาย หญิงคู่หญิง  นายบอนไม่ได้ว่าอะไร ยังไงก็ได้ จัดให้นั่งแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เพราะผู้หญิงหน้าละอ่อนที่นั่งตรงนั้นจะได้ไม่อึดอัด

            ก่อนรถจะออก sasivimol ก็โทรมาทักทาย ว่าจะออกมาเจอ ไม่นึกว่านายบอนจะรีบกลับ เอาไว้เจอกันสัปดาห์ต่อไปก็ได้ รถออกจากหมอชิตตอน 17.40 น. กว่าๆ แวะรับผู้โดยสารขึ้นรถที่คิวรถ บขส. ที่รังสิต, นวนคร, วังน้อย ที่นั่งเบาะหน้านายบอนมีสาวไทย ผัวฝรั่งนั่งอยู่ ผัวฝรั่งคอยดูแลเมียอย่างดี  ช่วงที่ พขร. เดินมาแจกผ้าห่มกันหนาว ผัวฝรั่งคลี่ผ้าห่มออก เอาคลุมหัวให้เมีย เมียก็คลุมไว้สักครู่ ก็เอาออกมาห่มตัวตามปกติ แล้วหันมาเล่าภาษาอีสานกับคนที่นั่งเบาะฝั่งตรงข้าม ว่า ผัวฝรั่งน่ะ หวงเมียมากๆ เดินไปไหนคอยตามตลอด กลัวเมียหาย ฟังแล้วยิ้มกันไป จนผัวฝรั่งมาสะกิด เมียต้องหันไปส่งภาษาอังกฤษอธิบายให้ฟังว่า คุยกันเรื่องอะไร

            รถแล่นไปจนถึง สระบุรี ค่ำมืดแล้ว แล้วเสียงจากหน้ารถก็ดังขึ้น  เป็นเสียงเด็กร้อง แง..ดังขึ้นมา หลายคนกำลังอยากนอน ต้องตื่นขึ้นมา เด็กร้องไม่หยุด ผู้เป็นแม่ต้องคอยโอ๋ จุ๊ๆๆๆ เงียบ แต่เด็กน้อยก็ปล่อยโอ ร่วมชั่วโมง พขร.ที่อยู่หน้ารถ ต้องเปิดไฟตรงที่แม่ลูกนั่งอยู่เป็นระยะๆ

            ตอนแรกที่ขึ้นรถจากหมอชิต แม่ลูกอ่อนนั่งอยู่ที่เบาะหลัง พขร. เดินมาเห็นกลัวจะเมารถ เลยจัดการเปลี่ยนให้มานั่งที่เบาะด้านหน้า เมื่อเด็กร้อง..แง..หลายคนหันมาจ้องมองด้วยความเอ็นดู ส่วนคนที่หงุดหงิดรำคาญก็เอาผ้าห่มคลุมโปงพยายามนอนหลับไป

            "เด็กคงไม่เคยนั่งรถเดินทางไกลขนาดนี้ เลยร้องจ้าตลอด.."
            "มีนมให้ลูกกินรึเปล่าล่ะ ร้องไห้หิวนมมั้ง"
            "มีผ้าอ้อมเปลี่ยนให้รึเปล่า ร้องไห้ตลอดเลย"

            คนที่นั่งเบาะหน้า แม่จะง่วง อยากนอน แต่เมื่อเด็กร้อง ก็หันมามองอย่างเข้าใจ เห็นใจ จนรถแล่นมาถึงร้าน 199 ที่ อ.สิคิ้ว จอดพักรถให้ผู้โดยสารลงมาทานอาหาร+เข้าห้องน้ำตอน 2 ทุ่ม แม่ก็พาเด็กลงมาข้างล่าง  ผู้โดยสารบนรถส่วนหนึ่งมามุงดูเด็กน้อย มองอย่างเอ็นดู ในความน่ารัก

            รถหยุดพัก 30นาที ก็เดินทางกันต่อ เด็กหยุดร้องไปช่วงหนึ่ง แล้วก็ร้องแงขึ้นมาอีก พขร.ก็ช่วยเปิดไฟให้ พักใหญ่ก็ปิด เมื่อเสียงเด็กร้อง เงียบลง ผ่านเมืองโคราช เด็กก็ร้องอีก คนจะได้ยินเสียงร้องอีกหลายชั่วโมง  ผู้เป็นแม่พยายามโอ๋ อุ้มลูกให้หยุดร้อง มองเห็นแม่ยืนอุ้มลูกยืนที่เบาะในความมืดเป็นระยะๆ เมื่อลูกร้องแงขึ้นมาตลอดเวลาหลายชั่วโมงของการเดินทาง

            ไอ้หนุ่มที่นั่งเบาะข้างนายบอน เอาผ้าห่มคลุมโปง นอนลูกเดียว บางช่วงก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เพราะเสียงร้องของเด็ก หลายครั้ง ขยับตัวบิดขี้เกียจ แล้วข้อศอกและแขนก็มาโดนข้างลำตัว โดยแขนของนายบอนอยู่หลายครั้ง  นึกย้อนกลัยถึงตอนที่ขึ้นรถ ถ้า พขร.ให้นั่งตามหมายเลขที่ระบุในตั๋ว ไอ้หนุ่มที่บิดขี้เกียจ คงบิดขี้เกียจแล้วแขนมาโดนหน้าอก โดนตัวของผู้หญิงที่นั่งเบาะนี้แหงๆ คเกิดเรื่องขึ้นแน่ๆ แต่นายบอนก็ปล่อยมันไป เพราะง่วงเหมือนกัน... มันบิดขี้เกียจแล้วก็หลับต่อ ขนาดนั่งเบี่ยงตัวให้ห่างออกมา เวลามันบิดขี้เกียจ ก็ยังโดนอีกจนได้ แล้วมันก็หลับหน้าตาเฉย

            รถแล่นมาจนถึง อ.บ้านไผ่เกือบ 6 ทุ่ม มีผู้โดยสารขึ้นรถ ได้ยืนบนรถมาจนถึงมหาสารคาม เด็กน้อยก็ร้องจ้าขึ้นอีกครั้ง  หลังจากเงียบเสียงไปชั่วโมงกว่าๆ ผู้เป็นแม่ก็ลุกขึ้นยืนอุ้มลูก โอ๋ ให้หยุดร้อง ท่ามกลางความมืด กว่าจะถึงนครพนม แม่คงต้องลุกขึ้นโอ๋ลูกอีกหลายครั้งแน่

            จากบรบือ มองเห็นถนนเปียก ฝนพึ่งจะตกเมื่อไม่นาน เห็นรถเกิดอุบัติเหตุระหว่างทาง 3 คัน 3 จุด ผ่านสารคาม ไอ้คนที่นั่งเบาะข้างๆ บิดขี้เกียจอีกรอบ ขนาดเบี่ยงตัวห่างออกมา ก็ยังโดนแขนมันอีกนิด แล้วมันก็หลับต่อไป อยากซัดกลับไปเหมือนกัน แต่ได้ยินเสียงเด็กร้องมาตลอดทาง ก็เพลียเหมือนกัน รถแล่นมาถึงกาฬสินธุ์ตอนตี 2 มีผู้โดยสารลงจากรถ 5 คน รวมทั้งนายบอนด้วย กว่ารถคันนี้จะแล่นถึงนครพนม คงถึงสว่างพอดี น่าจะถึง 7-8 โมงเช้า กว่าจะถึงบ้าน เด็กน้อยคงร้องงอแงอีกหลายรอบ หลายครั้ง ผัวฝรั่ง เมียไทย ขยับตัว เลิกผ้าห่มที่คลุมโปงออกมามอง เพราะนอนไม่หลับ แต่ พขร. ประจำรถก็คอยดูแลอย่างดี จะคอยเปิดไฟให้ เมื่อเห็นแม่ลูกอ่อนหยิบกระเป๋าหาอะไรสักอย่าง และคอยบอกคอยเตือนผู้โดยสารเมื่อถึงที่หมายแต่ละที่ตลอดการเดินทาง

            ถึงแม้จะเป็นการเดินทางไกลหลายชั่วโมง แต่น้ำใจ+ความเอาใจใส่จากพนักงานบริษัทขนส่งจำกัด ยังมีอยู่เสมอตลอดเส้นทางสายนี้

Related Posts by Categories

Widget by Hoctro | Jack Book