การเดินทางโดยรถโดยสารหลายครั้ง ได้พบเรื่องราวมากมายที่ไม่คิดว่าจะได้พบมาก่อน และครั้งนี้ก็เป็นอีกหนึ่งครั้งที่พบกับเรื่องราวนี้ในระหว่างการเดินทางจากนครรราชสีมาไปจันทบุรี กับรถ ป.1 สาย 267 เมื่อช่วงบ่ายวันที่ 17 พ.ย.2554
ในขณะที่รถวิ่งมาถึงอำเภอปักธงชัย ได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งเบาะหน้าๆ คุยโทรศัพท์ เสียงที่คุยทำให้นายบอนสะดุ้งตื่น
"หนูอย่าร้องไห้นะ แม่มาซื้อจักรยานให้ไง กำลังนั่งรถกลับแล้วลูก"
เอ๊ะ แอบหนีลูกมาซื้อของที่โคราชหรือเนี่ย
"หนูอย่าร้องไห้ให้น้องเห็นนะ อายน้องเค้านะ"
บนรถคันนี้ ไม่ได้เปิดเพลง หรือเปิดทีวี จึงได้ยินเสียงคุยโทรศัีพท์ชัดเจน และได้ยินเสียงคนที่โทรมา เป็นเสียงงอแงของลูกเธอแว่วมา ผู้เป็นแม่จึงพูดย่ำอีกหลายครั้ง
"หนูอย่า้ร้องไห้นะ แม่กำลังนั่งรถกลับ มาซื้อจักรยานสีชมพูให้แล้ว ป้อนข้าวให้น้องด้วยนะ "
"ไม่ต้องร้องนะลูก เบียร์เอ๊ย เบียร์จ๋า อย่าร้องไห้นะลูกนะ แม่กำัลังนั่งรถกลับแล้ว"
กว่าเธอจะวางสายก็พูดปลอบลูกกว่า 10 นาที
นึกถึงตัวเองสมัยเด็กๆ นึกถึงความรัก ความห่วงใยของผู้เป็นแม่ในวันวาน ถึงแม้ว่า แม่จะไม่ได้โอ๋นายบอนแบบนี้ แต่ความรักและความห่วงใยของแม่ทุกคน ลูกๆย่อมสัมผัสและรับรู้ความรู้สึกนี้ได้เป็นอย่างดี
นั่งรถมาไกล ก็คิดถึงแม่ขึ้นมาซะงั้น
มีคุณแม่บางคน ทำงานหนักมากๆ ไม่ค่อยมีเวลาเจอลูกมากนัก ทั้งๆที่อยู่ในเมืองเดียวกัน สิ่งที่ทำได้คือ การโทรหาลูก ถามว่า ทำการบ้านหรือยัง ไหนท่องชื่อเดือนให้ฟังหน่อยซิ วันนี้กินข้าวกับอะไร เวลาที่เธอคุยโทรศัพท์กับลูก น้ำเสียงอบอุ่น ส่งต่อความรักความห่วงใยผ่านสายโทรศัพท์ แต่อีกมุมหนึ่งเธอก็รู้สึกเศร้าที่หาเวลาให้ลูกไม่ได้เต็มที่ การโทรศัพท์หาลูก คือ สิ่งที่ทำได้ดีที่สุดแล้ว
วันศุกร์ที่ 18 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554
ความห่วงใยข้ามจังหวัดจากแม่ถึงลูก บนรถ ป.1 โคราช - จันทบุรี เมื่อ 17 พ.ย.2554
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น