ที่ป้ายรถเมล์ตรงตลาดเทเวศร์หลังเที่ยงคืน มีคนนั่งรอรถเมล์ที่วิ่งรอบดึก ซึ่งนานๆโผล่มาทีหนึ่ง นายบอนก็มานั่งรอรถเมล์สาย 3 ไปลงหมอชิต เกือบชั่วโมงจะโผล่มาสักคันหนึ่ง ตรงจุดรอรถเมล์ มีคนนั่งรออยู่ 4 คน มีน้องคนนึงแต่งชุดนักศึกษานั่งอยู่ อีกสามคนจะนั่งอยู่คนละมุม เหลียวดูแว๊บ เป็นนักศึกษาหนุ่ม แต่เข้าใกล้ เธอคือเพศที่สาม หญิงในร่างชาย คนรอรถเมล์คงแปลกใจ ตี 1 แล้วมานั่งแต่งชุดนักศึกษานั่งตรงนี้ทำไม น่าแปลก!!
นายบอนก็ไปนั่งตรงที่นั่งข้างๆน้องคนนั้น หยิบหนังสือในกระเป๋ามาเปิดดูรูปไป มีรถเมล์คันหนึ่งโผล่มา 3 คนที่รอรถ เดินขึ้นรถไป เหลือนายบอนกับน้องคนนั้นอยู่ที่ป้ายรถเมล์ สักพัก น้องคนนั้นหันมามองนายบอน
"พี่ไม่กลัวหนูเหรอ"
หันไปมองหน้า ตอบไปสั้นๆว่า "ไม่" น้องเขาบอกว่า หลายคนจะพยายามนั่งห่าง ปกติคนอื่นจะลุกไปนั่งห่างๆ แต่นายบอน นั่งเหมือนเดิม!!
"จะไปไหนหรือ ไม่กลับที่พักล่ะ"
คำถามสั้นๆ น้ำเสียงนุ่มๆ แตทำให้น้องคนนั้น ค่อยๆพูดสิ่งที่อยากระบายออกมา เธอเป็นนักศึกษาสถาบันที่อยู่ตรงป้ายรถเมล์นั้นล่ะ เป็นตัวโจ๊กของเพื่อน เฮฮา สนุกสนานเมื่อเพื่อนอยู่ด้วย ถูกล้อ ถูกว่าอยู่ตลอด ดูเหมือนว่า เพื่อนๆจะเห็นเธอเป็นคนที่เฮฮา มีความสุขอยู่ตลอดเวลา แต่ลึกๆแล้ว อยากให้มีคนฟังเธอบ้าง แต่เพื่อนๆก็ติดภาพที่เห็น วันนี้เธอรู้สึกแย่มากที่นำเสนอรายงานที่เตรียมตัวตลอดทั้งสัปดาห์ แต่อาจารย์บอกว่าไม่ดี เอาแต่ตำหนิการแต่งตัว ต่อว่าตัวตนของเธอแทนที่จะสนใจเนื้องาน เพื่อนหลายคนก็หัวเราะอีก ทำให้เธอรู้สึกแย่ มานั่งตรงนี้ตั้งแต่หัวค่ำ จนถึงตอนนี้!!
นั่งฟังไป จนรถเมล์สาย 3 วิ่งผ่านมา ... ก็ให้ผ่านไป น้องคนนั้นพูดระบายจนถึงตี3
"เออ เมื่อวานไม่ใช่วันของเรา แต่วันนี้ไม่แน่หรอก!!" พร้อม รอยยิ้มเล็กๆ แล้วก็พูดถึงสิ่งที่น้องระบายมาตลอด 2-3 ชั่วโมงให้กำลังใจอีกนิด
... น้องคนนั้นนั่งนิ่งๆ แล้วค่อยๆยิ้มออกมา แล้วยกมือไหว้ขอบคุณที่รับฟังและรับได้กับสิ่งที่เธอเป็น แล้วก็ลุกจากที่นั่งด้วยอาการปกติของเธอ... รถเมล์สาย 3 ที่วิ่งไปคลองสาน มาพอดี น้องที่พึ่งได้สติ พึ่งจะถามว่า พี่รอรถสายไหน จะไปลงไหนหรือคะ
"สาย 3 หมอชิต"
น้องถึงกับอึ้ง รีบขอโทษที่ต้องเสียเวลากับเธอ ยามดึกกว่ารถจะผ่านมาคันหนึ่ง รอเกือบชั่วโมง - สองชั่วโมง
"ถ้าไม่ทันคันก่อน เดี๋ยวคันต่อไปก็มา เหมือนชีวิต บางที มีจังหวะเวลาของมัน "
รถเมล์สาย 3 ที่จะไปหมอชิต ผ่านมาเกือบตี 4 คราวนี้ต้องไปจริงๆแล้ว เพื่อจะไปต่อรถไปโคราช เที่ยวตี 5 ขณะกำลังขึ้นรถเมล์ น้องตะโกนเรียก "พี่คะ"
หันไปมอง น้องยกมือไหว้อีกครั้ง พร้อมยิ้มให้..... แล้วรถเมล์ก็วิ่งออกจากป้ายไป...
วันพฤหัสบดีที่ 13 กันยายน พ.ศ. 2555
เดี๋ยวตอนเช้าก็ดีเอง
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น