"โอย เจ็บจนแทบเดินไม่ไหวแล้ว"
"กินข้าวที่นี่มั้ย"
"ตอนนี้ไปไหนไม่ไหวแล้ว กินที่นี่แหละ"
เป็นครั้งแรกของคนที่มีท่าทางเข้มแข็งมาตลอด ที่ไม่ไหวจริงๆ ข้าวราดแกงสองอย่าง กับข้าวสองอย่าง ถูกตักใส่จานตามสั่ง แล้วเอามาวางไว้ตรงหน้า ให้คนที่เข้มแข็งได้เลือกทาน แล้วเค้าก็เลือกจานที่มีไข่ดาว และผัดผัก ทานไปได้สักพัก มันไม่มีรสชาติ จนต้องร้องขอพริกน้ำปลา จึงต้องหยิบจานไปตักพริกน้ำปลา เค้าจึงค่อยๆตักข้าว และไข่ดาวทานรองท้องไป
น้ำตาที่ไม่เคยให้ใครเห็น ค่อยๆซึมไหลออกมาที่ขอบตา เจ็บครั้งนี้ ยิ่งกว่าที่เคยเจ็บมาก่อน มือค่อยๆกุมบริเวณที่เจ็บปวด สีหน้าไม่สู้ดีนัก สักครู่ เมื่อมีโทรศัพท์เข้ามา เค้ารีบเอื้อมมือไปกดรับ แล้วปรับเสียงเป็นปกติ เหมือนไม่เคยเจ็บปวดมาก่อน
เมื่อคุยโทรศัพท์เสร็จ กดวางสายไป ก็เริ่มแสดงอาการเจ็บปวดต่อไป คนที่นั่งอยู่เคียงข้างได้แต่นั่งนิ่งๆ เฝ้ามองทุกอิริยาบท ทั้งจังหวะการหายใจ ขอบตา การขยับของมือ จนถึงปลายคิ้ว แม้บางเวลา เค้าจะพยายามทำท่าว่า ไหว แต่หลายสิ่งที่แสดงออกมา ไม่สามารถที่จะปกปิดอาการที่กำลังเกิดขึ้นได้
ก่อนหน้านี้ 24 ชั่วโมงที่ผ่านมา เค้าบอกว่า เค้ามาคนเดียวก็ได้ แต่คนที่นั่งข้างๆ ขอที่จะมาด้วย เพราะคาดเดาได้ว่า ความเจ็บปวดมันมากมายแค่ไหน ก็สังเกตได้จากผู้คนที่พึ่งผ่านความเจ็บปวดที่พึ่งเดินผ่านไปหลายคนในครั้งก่อนๆ แม้จะพยายามซ่อนอาการเหล่านั้นไว้ แต่ภาษาทางกายที่แสดงออกมา ถ้าสังเกตดีๆ จะปรากฏความเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด หากไม่สังเกต ก็จะเหมือนคนปกติ ที่เดินผ่านไป
ในหลายผู้คนที่เดินผ่านไป กับความเจ็บปวดที่พยายามปิดบังไว้ หนึงในหลายมุมภาพที่เห็นอย่างชัดเจน เมื่อคนที่เจ็บปวดมากับผู้ที่คอยดูแลอยู่เคียงข้าง คนที่เจ็บปวดได้บ่น ต่อว่า ระบายความเจ็บปวดกับคนที่มาด้วย เสมือนว่า คนข้างๆ เป็นคนที่ทำความผิดอย่างร้ายแรง แต่หลังจากที่เดินผ่านไปสักพัก สีหน้า อารมณ์ของคนที่เจ็บปวด ดูดีขึ้นบ้าง เพราะได้ระบายความเจ็บปวดผ่านทางคำพูด ท่าทาง ความรู้สึกกับคนที่มาด้วยกัน โดยคนเคียงข้าง รับสิ่งที่ระบายออกมาด้วยความอ่อนโยน นุ่มนวล อยากให้ระบายความเจ็บปวดออกมาให้หมด ไม่อยากให้เก็บมันไว้นานนัก แต่ความเจ็บปวดมันอาจจะมาก ต้องใช้เวลาระบายกว่ามันจะเจือจางลงไป
นั่งมองต่อไป มีบางจังหวะที่คนเจ็บปวด ได้ใช้เวลาเยียวยาความรู้สึกของตนเอง บางครั้งดูโหดร้ายในความรู้สึก แต่บางครั้งเหมือนได้ใช้เวลาส่วนตัว ติดและทำในสิ่งที่อยากคิด อยากทำ โดยไม่ต้องเกรงใจใครทั้งนั้น และบางครั้งก็ไม่อยากจะพูดคุยกับคนที่ทำให้รู้สึกเจ็บปวดอยู่ช่างหนึ่ง
บทเรียนชีวิตที่มองเห็นตรงหน้า เมื่อจะต้องเจ็บปวด ไม่ว่าจะขยับมุมไหน ก็เจ็บปวดทั้งนั้น สิ่งสำคัญที่ได้เห็นจากหลายคนที่เจ็บปวดที่เดินผ่านไป คือ ชีวิตจะรับมือกับความเจ็บปวดอย่างไร แล้วมีใครมาแบ่งปันความเจ็บปวดได้แค่ไหน แล้วจะอยู่กับความเจ็บปวด หรือ จะหาวิธีค่อยๆแกะมือจากความเจ็บปวดแล้วเอาสิ่งที่สำคัญกว่าความเจ็บปวด เข้ามาแทนที่ได้อย่างไร เมื่อไหร่ นั่นคือ สิ่งสำคัญที่จะต้องเป็นไป...
...เหมือนกับหลายคนเจ็บที่ค่อยๆก้าวเดินผ่านไป จากสายตาคนที่นั่งจับจ้องมองในเวลานั้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น