ช่วงเย็นย่ำวันที่ 30 ต.ค.2552 วันที่หลายคน กดเงินเดือนออกมาจับจ่ายใช้สอย คุณนิดก็พาลูกๆไปตลาด หาซื้อรองเท้า และซื้อของจิปาถะ หลานชายของเธอ โทรมาจากต่างจังหวัด โทรบอกว่า "คุณป้า ช่วยโอนเงินให้ผมด้วย 320 บาท จำเป็นต้องใช้เงินโดยด่วนเลย"
"อ้าว ทำไมต้อง 320 บาทละครับ"
"ตอนนี้ในบัญชีธนาคาร ผมมีอยู่ 90 บาทครับ"
ผู้เป็นป้า ได้แต่ยิ้ม ที่หลานชายรู้จักวางแผนเรื่องการใช้เงินได้เอง ในช่วงที่เดินผ่านตู้ ATM เธอจึงแวะเข้าไปโอนเงินให้หลาน เสียบบัตรในตู้ ATM และกดตามขั้นตอน ภายในเวลาไม่นาน ก็โอนเงินให้หลานชายตามที่ต้องการได้เรียบร้อย....
แล้วเธอก็จูงมือลูกชาย ออกมา ไปเดินหาซื้อของในตลาดต่อไป
เดินออกมาไม่ไกล มีผู้หญิงคนหนึ่ง เดินมาหาเธอ บอกว่า เธอลืมบัตร ATM ไว้คาช่องเสียบบัตร เธอคนนั้นจะสอดบัตรเข้าไปในช่องใส่บัตร แต่บัตร ATM ของเธอไม่เข้า พอลองเช็คดู จึงเห็นมีบัตร ATM ยังค้างอยู่ในช่อง ผู้หญิงคนนั้นจึงเดินเอาบัตรมาคืนให้คุณนิด
พอคุณนิดรับบัตรคืนมา เธอตกใจแทบช็อค...
เธอลืมบัตร ATM ไว้ในตู้ ATM อีกแล้ว
คราวก่อน เธอเคยลืมบัตร ATM ไว้ พอมารู้ตัวอีกที ลองค้นหาบัตร หายังไงก็ไม่เจอ พอนึกๆดู เธอลืมบัตรไว้ที่ตู้ ATM พอไปตรวจสอบยอดเงิน ปรากฏว่า เงินถูกถอนออกไปเยอะพอสมควร ทำเอาเธอเสียดาย อยากจะเอาเรื่องคนที่ขโมยเงินของเธอไป อยากจะให้ทางธนาคารรับผิดชอบแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านั้น เพราะเหตุเกิดจากความหลงลืมของตัวเธอเอง
คราวนั้นเลยต้องสูญเงินไปฟรีๆหลายพันบาท เพราะความหลงลืมของเธอนั่นเอง
จนต้องเปิดบัญชีใหม่ ตั้งใจจะเปิดบัญชี ไม่ใช้บัตร ATM แต่ด้วยความจำเป็น จึงต้องมีบัตร ATM เพื่อสะดวกในการถอนเงิน และโอนเงิน
แต่วันเงินเดือนออก เธอก็ลืมบัตร ATM ไว้คาตู้อีกแล้ว มีเงินอยู่หมื่นบาท พอเธอได้บัตรคืน และเห็นคนที่เข้ามากดเงินต่อจากเธอ ถอนเงินไปเยอะ เธอจึงต้องรีบกลับมาเช็คยอดเงินที่ตู้ ATM อีกครั้ง ปรากฏว่า เงินยังอยู่ครบ ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ถอนเงินของเธอไป
แต่ถ้าเป็นคนอื่น คงไม่เหลือเงินให้เธอซักบาท
คุณนิด ตกใจพอสมควร ที่ลืมบัตรเอทีเอ็มไว้คาตู้กดเงิน ถ้าต้องสูญเงินเพราะความลืม เธอคงต้องโทษตัวเองไปอีกหลายวัน หลายเดือน เงินที่มีก็ไม่ค่อยจะพอใช้ในบางช่วง ถ้าเงินหมื่นต้องหายไป เพราะความหลงลืมของเธอ ก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว
คงได้แต่โทษดวงชะตาฟ้าดินว่า เป็นกรรมเก่า
.... ความจริง เพราะความหลงลืมมากกว่า
นอกจากบัตรเอทีเอ็มแล้ว ยังมีอีกหลายอย่างที่หลงลืม นับตั้งแต่ผ้าเช็ดตัว ครีมอาบน้ำ และเครื่องใช้ต่างๆ พอนึกได้ก็มานึกเสียดาย..
.... แล้วประวัติศาสตร์ก็ซ้ำรอยอีกหลายครั้ง
แม้จะมีการเตือน มีวิธีการแก้ลืม กันลืม แต่เมื่อคนเรา หลงลืมบ่อยๆ ก็ไม่รู้จะทำยังไงได้
ก็คงต้องยอมรับความเดือดร้อน เพราะความลืม....
... ถ้าเป็นเรื่องเล็ก สิ่งที่ลืม เป็นสิ่งเล็กๆ ไม่มีความสำคัญมาก ก็คงไม่เป็นไร แต่ถ้าเป็นสิ่งที่มีความสำคัญมากๆกว่านั้น ถ้าลืมแล้ว ทำให้เสียโอกาสที่สำคัญไป คงจะเป็นความผิดที่ฝังใจจำไปจนตายเลยทีเดียว
ลืม!!!
